آئین مستان

کسی نمی دونه من میدونم

که میون کوچه پیش چشام، مادرم مادرم  

همه می گن گریه نکن اما می خوام زار بزنم

همه می گن آروم بگیر ولی دیگه نمی تونم

غروبا همه می گن غروب اون کوچه رو

از یاد ببرم اما نمی شه

پیش چشای منه برا همیشه

منو آتیش می زنه برا همیشه

کسی نمی دونه من میدونم

که میون کوچه پیش چشام، مادرم مادرم  

کسی نمی بینه من می بینم

که کابوس شبام بغض صدام، مادرم مادرم

هر چی بگم از اون شبی که می میرم به خاطرش

مادرم منو گرفت زیر پناه چادرش

فقط اینو یادمه صدای یک سیلی تو کوچه ها پیچید

مثل یه فریاد تو تا گوشواره رو خاک کوچه افتاد

دیگه راه خونمون رو بردم از یاد

اگه بخوره باز روی زمین

کسی که بدنش زخمی باشه، مادرم مادرم

صورتی که هنوز داغ آتیش

روی کبودی گونه هاشه، مادرم مادرم

کسی نمی دونه من میدونم

که میون کوچه پیش چشام، مادرم مادرم  

از اون به بعد تا نگاه میکنه به من

میگه این راز بزرگ بین من و تو یا حسن

من میگم که مادرم الهی

من فدای قربتت بشم یاس کبودم

کاشکی من با تو ، تو اون کوچه نبودم

مگه آروم میشه آتیش وجودم آه

میون قفسش بستریه

مریضی که دیگه جون نداره، مادرم مادرم

داره می سوزونه چشمامونو

اون دردایی که درمون نداره، مادرم مادرم

کسی نمی دونه من میدونم

که میون کوچه پیش چشام، مادرم مادرم  

همه می گن گریه نکن اما می خوام زار بزنم

همه می گن آروم بگیر ولی دیگه نمی تونم

غروبا همه می گن غروب اون کوچه رو

از یاد ببرم اما نمی شه

پیش چشای منه برا همیشه

منو آتیش می زنه برا همیشه

عباس علمدار حسین

حسین علمدار حسن

سیاه شده روز من از غم

چراغ خونم نشو خاموش

چشاتو واکن گل یاسم

مرو از هوش، مرو از هوش

بعد از تو منو غم ها

می مونم تک و تنها

دنیای بی تو تلخه

چشمامون می شه دریا

ای ماهه شب تارم

بی حیدر مرو زهرا

مگه از من چی دیدی

که دل از من بریدی

چی شد از دست یارت

دامن کشیدی

تو میری من می مونم

گل یاس جوونم

با نگاهت کشیدی

آتیش به جونم

وصیتات می کشه من رو

آخه هنوز خیلی جوونی

خدا کنه من برم اما

تو بمونی، تو بمونی

ای یار بی قرارم

پاییزه بی بهارم

من بی تو بی پناهم

تنهای روزگارم

رحمی کن به دل من

من جز تو کی و دارم

شبا تا صبح بیدارم

تا سحر بی قرارم

اگه با من نباشی

تمومه کارم

تو میری من می مونم

گل یاس جوونم

با نگاهت کشیدی

آتیش به جونم

دوباره از حال می ره زینب

برای پرپر زدن تو

چه جوری آروم بشه امشب

حسنه تو، حسنه تو

اشکاشون روی گونه

می باره دونه دونه

دستاشون تو قنوته

شبای آسمونه

این سوز ناله هاشون

قلبم رو می سوزونه

پاشو ما رو نگاه کن

برا زینب دعا کن

دیگه دارم می میرم

چشاتو وا کن

تو میری من می مونم

گل یاس جوونم

با نگاهت کشیدی

آتیش به جونم

واااای،وای مادر

در میون کوچه ها محشری شد بپا

از صدای حسین کوچه شده کربلا

آتیش از در می ره بالا

پشت درها افتاده زهرا

ابری تیره بر رخ ما

خون گرفته چشم مولا

از در خونه تا مسجد

ازدحامه از تماشا

ناله حسن واویلا، داد بی صداست واویلا

ناله حسین واویلا، مادرم کجاست واویلا

مونده زیر دست و پا حرمت فاطمه

شعله می بارد ازغربت فاطمه

گریه سهم آسمونه

سهم کوچه خاک و خونه

سهم زهرا تازیونه

سهم مردم بی وفایی

سهم زینب بی قراری

بین کوچه نیمه جونه

مسجد النبی واویلا زیر و رو می شه واویلا

وقتی با علی واویلا روبرو می شه واویلا

ناله حسن واویلا، داد بی صداست واویلا

ناله حسین واویلا، مادرم کجاست واویلا

رو لب یهودیا قصه ی خیبره

کوچه شرمنده از دستای حیدره

این سپاهه این دلاور

این نبرده نابرابر

کرده شهرو مثل محشر

پیش چشم مرد خیبر

یاس خونش می شه پرپر

سرخ سرخه چشم حیدر

بار غم روی واویلا، شونه علی واویلا

قتله گاه شده واویلا، خونه علی واویلا

ناله حسن واویلا، داد بی صداست واویلا

ناله حسین واویلا، مادرم کجاست واویلا

شال عزا رو دوش صاحب الزمونه

امشب خود آقا داره روضه میخونه

از زهر جفا میسوزه لباش

بارون میباره بازم از تو چشاش

با بی رمقی چشماش به دره

باز منتظر دیدار پسره

توی هر نفس میریزه خون از کنج لبهاش

لحظه های آخر شد آخه میلرزه دستاش

آقای غریب

امشب پر از ماتم قلوب مومنینه

گرد یتیمی رو سر آقا میشینه

بابا میذاره سر رو روی پاش

با ذکر مادر بند اومد نفساش

ذکر لبشه مادر تو بیا

دیگه حسن تو افتاده ز پا

با آه نفس گیرش دلا رو کرده محزون

آقامون به سینه میزنه با چشم گریون

آقای غریب

دل پَر زده مثل کبوترهای شیدا

از سامرا تا مرقد شش گوشه آقا

با شور و نوا با حال دعا

زائر شده دل به کرببلا

دوری حرم، قلبم رو شکست

کبوتر دل رو گلدسته نشست

کاشکی زائر هر شب جمعه بودم آقا

دنیا بی حرم واسه ی من زندونه آقا

یوسف فاطمه سلاله ی مصطفی

در جوانی شدی کشته ی زهر جفا

بقیة الله آجرک الله

گریه کن شیعه در عزای ابن ­الرضا

زهر دشمن نبود جزای ابن ­الرضا

اجر آن مقتدا، عاقبت شد ادا

بقیة الله آجرک الله

او مگر شمع جمع آل یاسین نبود

اجر فرزند پاک مصطفی این نبود

زاده ی مصطفی، دیده عمری جفا

بقیة الله آجرک الله

کشته از زهر کین یوسف زهرا شده

حجت ابن الحسن غریب و تنها شده

ای مزار خرابت سند غربتت

دل هر دل شکسته زائر تربتت

بی تو هر صبح و شام، شیعه گرید مدام

بقیة الله آجرک الله

منو عطر خوش صحن و سرایت

پریده مرغ روحم در هوایت

دلم تقدیمت ای سلطان دلها

علی موسی الرضا جانم فدایت

دوباره غنچه اشکم شکُفته

به قلب خسته ام عشقت نهفته

ضریح و گنبد و صحن تو حتی

مجال کربلایم را گرفته

آقا جون به خدا آرزوم کبوتر صحن تو باشم

آقا جون به خدا آرزوم ز لطف تو غرق عطا شم

آقا جون به خدا آرزوم مسافر کرب و بلا شم

وای دلم، وای دلم

ضامن آهو، رضا

دلم می خواد با تو باشم همیشه

دلم بی عشق تو ویرونه میشه

ز بعد کربلا والله ارباب

برا من هیچ کجا مشهد نمیشه

حریمت قبله ی عرش برینه

یکی از زائرات روح الامینه

چشام عکس ضریح کربلا رو

تو قاب پنجره فولاد می بینه

آقا جون به خدا آرزوم کبوتر صحن تو باشم

آقا جون به خدا آرزوم ز لطف تو غرق عطا شم

آقا جون به خدا آرزوم مسافر کرب و بلا شم

وای دلم، وای دلم

ضامن آهو، رضا

دل دیوونه در پای تو افتاد

دلم در موج دریای تو افتاد

اگر زیبا شده چشم های آهو

آخه چشماش به چشم های تو افتاد

دوباره هر نفس در شور شینم

به پای عشق تو من در زیر دینم

چه سری دم باب الجوادت

من انگار اول باب الحسینم